Leerrijke tijden

Eerbetoon
Ik ben Judy Coghe, 21 jaar en ik woon in 
Elverdinge. Elverdinge is de eerste plaats waar ik mij volledig op mij gemak voel. Het is een klein dorpje met niet al te veel inwoners en waar iedereen elkaar kent. Je loopt op straat en komt wel altijd iemand tegen die eens glimlacht of zwaait. Ook 's avonds op café in Elverdinge ben je nooit alleen. Altijd wel iemand om je dagelijkse verhalen tegen te vertellen of eens goed mee te lachen. Ja, leuke tijden hier. Maar genoeg met dit eerbetoon over Elverdinge.

Tijden veranderen...
Sinds de coronacrisis en de bijkomende lock-down (die zogezegd geen lock-down is) is het hier toch wel anders. Het is een echte survivalry: survival om de rivalry te verslaan. 

Ik bekijk dit positief en negatief. Binnen wordt iedereen zot. Mijn mama loopt de muren op. Mijn zus verveelt zich dood. Mijn stiefpapa heeft last om binnen te blijven. Telkens weer 'Het Journaal' en wel 10 000 keer per dag hoor je het woord corona. Als je er een drankspel van zou maken, lig je na een uur om. 

Maar het is niet allemaal zo negatief. Ik merk dat de mensen meer buiten komen. We letten meer op de schoonheid van de natuur. Ook ikzelf heb al meer de sportkleren aangetrokken. Ee mensen zijn ook vriendelijker, want ze zijn blij dat ze ondanks de #blijfinuwkot toch nog eens iemand tegenkomen op straat. Ook leer je in deze tijden je echte vrienden kennen. Zij die eens sturen hoe het met je gaat, eens vragen om te gaan lopen, zij die echt met je inzitten, dat zijn je echte vrienden. Voor de rest is het volgens mij maar schijn. Dit klinkt zeer negatief, maar ik vind dit positief. In het leven kom je zeer veel mensen tegen, maar er gaan er ook veel. Het is dus belangrijk om te weten welke mensen steeds aan je zij zullen blijven staan.

Ja, uit zo'n erbarmelijke tijden leer je toch echt wel veel (zelfs skeeleren ;p ).